از «عشق واقعی» به «دوست داشتن منطقی»: یک مطالعه‌ی‌ پدیدارشناسانه ( تجربة‌ زیستة کنشگران متأهل شهر اصفهان)

خانواده بنیان هر جامعه است و روابط عاشقانه‌ی زوجین آن‌ را مستحکم‌تر می‏کند. بر این اساس این مقاله با راهبری اصول روش پدیدارشناسیِ توصیفی، درصدد توصیف تجربه‌ی زیست‌شده‌ی عشق در سال‌های ابتدایی ازدواج از منظر خود کنشگران است. داده‌ها، با نمونه‌گیری هدفمند از میان افراد متأهل ساکن شهر اصفهان که از ازدواج آن‌ها کم‌تر از هفت سال گذشته، و سپس مصاحبه‌های عمیق با آن‌ها جمع‌آوری گردید. نتایج حاصل از تحلیل پدیدارشناسی چندسطحی در این پژوهش نشان داد که تجربه‌ی عشق ازدواجی از منظر کنشگران مشتمل بر پدیده‌های زمان‌مند و غیرزمان‌مند است. پدیده‌های زمان‌مند تحت عنوان «عشق تغییرپذیر» به تغییر شکل عشق در طول زمان از «عشق واقعی» در ابتدای ازدواج به «دوست داشتن منطقی» با شروع زندگی مشترک اشاره دارد. رابطه ‌جنسی نیز به ‌عنوان بخشی از تجربه‌ی «عشق تغییرپذیر» از طریق دو الگوی «عدم پذیرش-پذیرش» و «پذیرش-پذیرش» برساخته می‌شود. پدیده‌های غیرزمان‌مند، یعنی تجارب عاشقانه‌ای که به زمان خاصی تعلق ندارد، به تجارب «عشق مردم‌پسند»، «خاطرات»، «یکی شدن» و «تایید همسر» اشاره دارد.